Kleine Ana heeft eindelijk een Nederlandse nationaliteit

Iedere hulpverlener heeft er wel zo een: een cliënt die je nooit zult vergeten. Jeugdbeschermer Anneke* was jaren betrokken bij een wel heel ingewikkelde casus. ‘’Ik heb geleerd om een hele lange adem te hebben’’. Anneke vertelt over Ana*, een verwaarloosd baby’tje die na zes jaar eindelijk een Nederlandse nationaliteit kreeg.

‘’Het begon allemaal met een moeder die al van jongs af aan onder toezicht stond van de jeugdbescherming. Deze moeder, laten we haar Milica* noemen, had een licht verstandelijke beperking. Deze beperking was zodanig dat ze de wereld niet snapte, zichzelf verwaarloosde en ook de kinderen die zij later kreeg niet goed kon onderhouden.’’

‘’Milica’s eerste kindje werd direct na haar geboorte uit huis geplaatst. Om je een beeld te geven: ze zei over dit kindje dat ze het niet hoefde te zien en dat we het kind net zo goed aan de katten konden geven…’’  

‘’Kort daarna werd Milica weer zwanger. Ook tijdens deze zwangerschap waren mijn collega’s en ik nauw bij haar betrokken. De vader was onbekend, er waren vermoedens van middelengebruik en prostitutie en Milica had geen vaste woon- en verblijfplaats. Niet zo vreemd dus dat wij ons grote zorgen maakten.’’

‘’Op een dag was Milica, samen met haar ongeboren kind, ineens verdwenen. Ze bleek in Servië te zitten, haar geboorteland. Pas maanden later kregen we een telefoontje van de wijkagent dat Milica gesignaleerd was, samen met haar toen twee maanden oude baby, Ana*. Na een machtiging uithuisplaatsing te hebben aangevraagd, konden we baby’tje Ana direct ophalen. Ana zag er vies en onverzorgd uit, ze was veel te klein en huilde heel erg veel. Het was hartverscheurend om te zien.’’

 ‘’Het was de bedoeling dat Ana in een crisispleeggezin geplaatst zou worden. Toen we dit wilden regelen bleek dat Ana geen Nederlandse nationaliteit had. Er was geen geboorteakte van haar bekend en deze aanvragen bij de Servische bleek erg lastig, omdat Ana’s moeder stateloos was. Ana’s crisispleeggezin zou dus niet naar het buitenland kunnen en ook kinderopvang is hierdoor niet mogelijk. Bovendien moest er ieder jaar opnieuw een tijdelijke verblijfsvergunning voor Ana worden aangevraagd. Best lastig om met al die beperkingen een geschikt gezin voor Ana te vinden.’’

‘’Uiteindelijk lukte dit gelukkig toch. Tijdens de bezoekregeling, die slecht een half uur per keer betrof, werd nog duidelijker dat moeder onmogelijk voor Ana kon zorgen. Milica wist gewoon niet wat ze met haar aan moest. Dat is gewoon triest, ook voor haar als moeder. Die heeft dit gewoonweg nooit geleerd.’’

‘’Mijn doel was om voor Ana een Nederlandse nationaliteit te regelen. Uiteindelijk heeft het mij en mijn collega’s maar liefst zes jaar gekost om dit voor elkaar te boxen.’’

‘’Een korte samenvatting: Na het aanstellen van een bijzonder curator speciaal voor Ana, die Ana’s geboorteakte aanvroeg bij de Servische ambassade, bleek dat moeder helemaal geen nationaliteit had. Ook geen Servische. Ook was niet bekend wie Ana’s vader was. Na veel gesteggel en gedoe en een DNA-test bleek Milica’s huidige vriend de vader. Hij was Nederlands en zo zou Ana dus alsnog de Nederlandse nationaliteit kunnen krijgen. Dan denk je: we zijn er bijna. Maar niets bleek minder waar. Moeder gaf geen toestemming voor de erkenning van Ana door vader, dus moest er via de rechter een erkenning vaderschap worden aangevraagd. Dit was akkoord, alleen moest vader wel komen tekenen bij de gemeente. Precies op dat moment kwam vader vast te zitten in het buitenland.’’

‘’Vader heeft toen een verzoek tot overplaatsing aangevraagd, om zo de rest van zijn straf in Nederland uit te zitten. Eenmaal in Nederland hebben we de gemeente gevraagd de handtekening in de gevangenis op te komen halen. Dit kon helaas niet doorgaan door de toen geldende coronamaatregelen. Na nog een aantal tegenslagen, nieuwe aanvragen bij de rechtbank die nóg moeilijkere voorwaarden vereisten en een adviesbureau te hebben ingeschakeld, kwam er eindelijk schot in de zaak.  De gemeente kon langs bij vader en de handtekening werd eindelijk gezet. Afgelopen juli was het, na zes jaar, eindelijk zover: Ana kreeg een Nederlandse nationaliteit. Ze is hier geregistreerd, weet wie haar vader is en kan nu niet meer uitgezet worden.’’

‘’Zelf ben ik hier erg druk mee geweest en heb ik me vastgebeten in de zaak. In het begin was alles echt abra cadabra voor me. Juridisch ken ik de wegen nu, maar nog belangrijker: ik heb de kracht gezien van niet opgeven en het effect hiervan op Ana. Zij mag nu zelf keuzes maken en hoeft niet bang te zijn om Nederland uit gezet te worden, omdat ze de papieren niet heeft.’’

*Dit zijn gefingeerde namen