Doen wat we geloven

Het Leger des Heils geeft ieder mens steeds een nieuwe kans en op het Startpunt wordt deze aanpak letterlijk in praktijk gebracht. Stephanie heeft door de jaren heen deelnemers uit zien stromen en terug zien keren. “Soms speelt er zoveel problematiek dat een traject mislukt. Ik ben blij dat wij een mens nooit opgeven, iedereen krijgt een nieuwe kans. Ook ben ik trots dat we al deze mensen in één pand opvangen. Af en toe is het een uitdaging, maar over het algemeen gaat het heel goed.”   

De problematiek die Stephanie op de nachtopvang tegen komt, is complex. Vaak gaat het om een combinatie zoals problemen op financieel gebied en verslaving. “Ook zien we hier de laatste jaren steeds jongere deelnemers met ernstige psychiatrische problemen. Het is dapper om hier over de drempel te stappen en hulp te vragen,” vertelt ze. Bijzonder is dat de deelnemers van de nachtopvang het pand zelf schoonhouden en boodschappen halen, waarna ze voor zichzelf koken. Wie meewerkt, mag tot 13:00 uur ’s middags binnen blijven, de rest gaat ’s morgens de straat op.

Deelnemers kunnen van de nachtopvang doorstromen naar appartementen waar de begeleiding ze voorbereidt op zelfstandig wonen. “Iedere deelnemer heeft een eigen persoonlijk begeleider en we werken samen met gedragswetenschappers om te bepalen wat een deelnemer nodig heeft en of deze bij ons nog wel op de juiste plek zit,” legt Stephanie uit.  

Dagbesteding neemt een belangrijke plaats in, het Startpunt werkt samen met organisaties als Reakt en WerkSaam. “Als een deelnemer er aan toe is om uit te stromen, krijgt deze een eigen woning. Lukt zelfstandig wonen nog niet, dan zoeken we een begeleide woonvorm,” vertelt Stephanie. Op de afdeling worden ook deelnemers vanuit een forensisch kader geplaatst. “Dat is een aparte tak van sport, met vaak ingewikkelde casussen waarbij we intensief samenwerken met de Reclassering. Het gaat om gedwongen plaatsingen, maar deze deelnemers moeten wel meewerken en zich aan de regels houden.”

Als laatst zijn er nog deelnemers waarvoor uitstromen niet is weggelegd, het gaat om mensen in de laatste fase van hun leven, die nooit meer zonder zorg kunnen. “Voor deze groep proberen we echt een thuis te zijn, een veilige plek, maar wel met duidelijke kaders.”
Samen met haar collega’s probeert Stephanie, zeker voor deze deelnemers het verschil te maken.

Zonder begeleiders komen deze mensen hun kamer haast niet uit dus de medewerkers nemen ze af en toe mee naar buiten. “We halen ergens een visje of een kopje koffie met ze. Ook proberen we hun netwerk, indien mogelijk te herstellen. Vaak is dat door de jaren heen afgebrokkeld. Vooral de band met deze bewoners geeft mij de motivatie om steeds weer met frisse moed te doen wat ik doe. Als wij het niet doen, dan doet niemand het hou ik mezelf voor ogen,” aldus Stephanie.   

Ryan verloor wegens omstandigheden zijn woning en kwam in 2014 voor de eerste keer in de nachtopvang van het Startpunt terecht. Daarna lukte het hem om tijdelijke slaapplaatsen te vinden, maar uiteindelijk moest hij opnieuw bij het Startpunt aankloppen. Sinds 2018 heeft hij hier een eigen kamer van waaruit hij aan zijn herstel werkt.

Over zijn beginperiode op de locatie vertelt hij: “bij de nachtopvang heb je met vaste regels te maken en je slaapt op een zaal met veel andere mensen. Dat is vervelend, maar als je goed met elkaar communiceert dan gaat het wel. Het moeilijke is om helemaal opnieuw te beginnen. Mijn leven is anders gelopen dan ik wilde en dat geldt denk ik voor alle mensen hier,” legt Ryan uit. Hij heeft veel meegemaakt, maar probeert positief te blijven. Tijdens zijn periode op de nachtopvang maakt hij er het beste van door bijvoorbeeld regelmatig voor de andere deelnemers te koken. Ook helpt hij met schoonmaken en in de tuin.

Woonbegeleiders steunen en coachen deelnemers en sluiten aan bij wat nodig is. “Samen met mijn begeleider bespreek ik waar ik hulp bij nodig heb en zo werk ik zelf aan mijn zorgplan. Ik krijg op dit moment bijvoorbeeld hulp bij het herstellen van het contact met mijn kinderen,” legt Ryan uit. Als iemand langer in zijn traject zit, krijgt deze persoon steeds meer eigen verantwoordelijkheden, Ryan kookt bijvoorbeeld zelf sinds hij een eigen kamer heeft. “Op dit moment ben ik stoofvlees aan het maken, ik hou van koken.” Verder traint Ryan drie keer per week in de sportschool. “Het is prettig om actief bezig te zijn en conditie op te bouwen,” zegt hij enthousiast.

In het begin van zijn verblijf was het Ryans doel om een baan te vinden. Hij ging hier hard naar op zoek en werkte uiteindelijk een periode in de bouw. Hoewel Ryan veel plezier aan het werk beleefde, liep het uiteindelijk toch mis. Hij werd ziek doordat hij last heeft van gebeurtenissen uit het verleden. De begeleiding helpt hem met het verwerken en nu gaat het steeds beter met hem.

Ryan denkt weer aan de toekomst, een eigen woning gaat nog niet, maar op de locatie is beschermd wonen voor hem aangevraagd. “Ik heb in ieder geval een eigen kamer,” zegt hij hierover. Ook zou hij graag als koerier werken, lekker bezig zijn en op verschillende plekken komen, dat lijkt hem wel wat. “Het gaat de goede kant op met mij,” lacht hij.