Vrouw en enkelband

Als EM-specialist (elektronische monitoring) moet ik naar de aansluiting van de enkelband bij Corry. Niet eerder heb ik een vrouw met een enkelband in mijn caseload gehad. Corry komt in een penitentiair programma, ze mag het laatste deel van haar gevangenisstraf met een enkelband thuis zijn, na bijna drie jaar in de gevangenis.

Ze ontvangt mij in haar nieuwe huis, ingericht in glanzend zwart en wit. En chroom, véél glimmend chroom. Dit is zo consequent doorgevoerd in de inrichting dat de enige kleur in de kamer haar rode T-shirt is.

“We hebben alles nieuw gekocht. We willen echt helemaal opnieuw beginnen”. “En ook een nieuw huis?” “Ja het is verschrikkelijk geweest voor de kinderen. Toen de politie mij kwam halen heeft de hele buurt het gezien. Mensen zijn zó gemeen. Vrienden waar mijn dochters van jongs af aan over de vloer kwamen, draaiden hen zó de rug toe. Ze werden ineens door iedereen gemeden. Alsof zíj er iets aan konden doen.”

Het is even stil. Dan gaat ze verder. “Later werden ze ook nageroepen. En er werden stenen tegen de ruiten gegooid. En stront voor de deur gelegd. Zelfs struiken uit de tuin gerukt. En het was een normale buurt hè, geen achterbuurt. Maar zo zijn ze, die zogenaamde fatsoenlijke mensen.”

Intussen is de technische man gearriveerd. Ze krijgt de enkelband aangemeten. “Jeetje”, zegt ze enigszins ontdaan, “wat een groot ding! Zo kan ik alleen maar wijde broeken aan.” Als alles is ingeregeld en gedownload vertrekt de technische man.

“Nou”, pakt ze de draad weer op, “toen zijn ze dus hierheen verhuisd terwijl ik nog in de gevangenis zat. We willen nooit meer terug naar dat rotdorp”.

Ik leg haar uit wat de regels zijn en de tijden dat ze binnen moet zijn. Geen probleem, ze zal zich overal aan houden. En over acht maanden zal ze ècht vrij zijn. Dan gaat ze eindelijk op vakantie, met man en kinderen naar Spanje. En het delict? Fraude, iets met een zonnestudio die in de fik vloog. Aangestoken, maar daar wist zij helemaal niks van. Ze werkte daar achter de receptie en ineens was er overal rook.

Toen de brandweer kwam, was de politie er ook. Ze werd meegenomen en verhoord. Later bleek dat de eigenaar ook gepakt was en dat hij had gezegd dat hij een verhouding met haar had. Dat het idee om de zaak in de fik te steken en verzekeringsgeld op te strijken van haar was. “De vuilak!” Ik zie iets in haar ogen wat zwarter is dan woede. Haat.

Maar als ze me naar de deur brengt, lacht ze weer. “Eindelijk thuis! Je hebt geen idee hoe het is om zo lang van je gezin gescheiden te zijn. Mijn dochters zitten de hele tijd aan mij vastgeplakt, zodra ze uit school zijn willen ze steeds bij me zijn.” Dan kijkt ze omlaag, naar de enkelband. “Kan ik nòg geen jurken aan. En ik heb zo’n hekel aan die joggingbroeken. In de gevangenis droeg ik alleen maar joggingbroeken. Nou ja, het moet maar.”

Een week later verschijnt ze op haar meldplicht bij mij op kantoor. Ze heeft een strakke jurk aan, vol glimmende lovertjes. Haar haar is glanzend wit geblondeerd en ze heeft zich uitbundig opgemaakt. Triomfantelijk kijkt ze me aan en steekt haar been omhoog. Ze heeft de hele enkelband beplakt met sierkraaltjes in zwart, wit en zilver.

“Mooi hè? Zo lijkt het net een sieraad!”.