“Hier, moet je kijken! Fantastisch he? Kijk, kijk hier!” Nog voordat ik m’n jas uit heb of besef waar ze het over heeft, krijg ik haar telefoontje al onder m’n neus gedrukt om een YouTube filmpje te bewonderen. “Het zou de Kersthit van 2012 moeten worden. Dat was het eigenlijk ook, voor ons wel in ieder geval!”, roept ze trots.
Als percussioniste was ze destijds uitgekozen om met One Gift, een band bestaande uit (ex-)daklozen, een nummer op te nemen voor de feestdagen: ‘Uninvited’. Terwijl ik de video bekijk, trekt ze vooral zelf alle aandacht. Tussen alle Kerstlampjes en slingers staat ze op, en begint met volle overgave te dansen. Vandaag noem ik de gedwongen meldplicht maar een privé huiskamerconcertje. “Inderdaad fantastisch!”, roep ik terug, ook trots.
‘Lief en leed’
Een week terug was de sfeer in deze zelfde huiskamer nog wat grimmiger. De financiële hulpverlener die ik had meegebracht, werkte als een rode lap op een stier. Onze goede intenties om de stress van mevrouw te verminderen en zo snel mogelijk een familiebezoekje in Aruba waar te kunnen maken, werden niet meer gehoord, en de beste hulpverlener werd temperamentvol de deur uit gebonjourd. De kat van mevrouw glipte per ongeluk (of juist heel bewust) ook mee naar buiten. Totale paniek in de tent, want om de één of andere reden had het beestje binnen moeten blijven. Daar liepen we dan met z’n tweeën, op zoek naar haar ‘lief en leed’ dat ze op dat moment echt dacht te verliezen. Ik gunde haar haast dat jointje dat ik achter de televisie weggemoffeld had zien liggen.
Natuurlijk was ik van tevoren al ingelicht over de grillen en onvoorspelbaarheid van mevrouw, passende bij de vastgestelde posttraumatische stressstoornis met trekken van een borderline persoonlijkheidsstoornis. Een hele mond vol. En haar mond moest af en toe begrensd worden, was het advies. Dus misschien niet met kattenbrokjes mee de straat op gaan? Misschien.
Iets mannelijks
Maar man, wat kon ze charmant zijn. En vleien als de beste, wanneer ze weer eens zei dat wij als Boogschutters elkaar veel beter konden begrijpen dan anderen. Zelf dacht ik nou niet bepaald dat de stand van de hemellichamen er iets mee van doen had, maar beleefde het eerder als een heel intensief spelletje 30-Seconds: zij praatte half Papiaments en soms Spaans terwijl ze iets uitbeeldde, ik probeerde -met waarschijnlijk gefronste wenkbrauwen en half openhangende mond- het Nederlandse woord te raden dat ze bedoelde. “Ja, dat ja! Zie je, jij begrijpt mij altijd zo goed.” Of ze zei: “Jij hebt wel iets mannelijks, maar dan op een goede manier.” Haha nou, dankjewel. Met échte mannen, daar was ze namelijk helemaal klaar mee. Zo klaar dat ze er eentje in zijn been had gestoken met een mes. Minder charmant.
Flink los
Ook in partnerrelaties met vrouwen had ze geprobeerd geluk te vinden, maar dat nog niet gevonden. Maar hier, dansend in haar huiskamer, was het er ineens. Haar geluk dat uit haar éigen tenen kwam, van niemand anders. Ze vertelde over haar vroegere leven als muzikant, over ontmoetingen met BN’ers als Gordon en Kim Holland (die trouwens ook een rol speelden in de Kersthit). En ze vertelde over het trauma dat ze meemaakte, wat een einde maakte aan haar muzikale carrière en een begin was van haar toen dakloze bestaan, met even later een strafblad erbij. Deze huiskamer is haar houvast, de kat haar gezin, maar ze was zichzelf kwijt. De week daarop zijn we naar de lokale Popschool gegaan. Is ze even flink losgegaan op een drumstel. Haar Nieuwjaarsvoornemen: muziek maken en dansen! Een veel beter plan dan in januari een geforceerd dieet volgen midden in je hangry winterdip.
Over Sofie
Soms omvat een werkdag zware stof om te verteren. Maar als ik met anderen praat over hun verkoop van ‘iets’ of het behalen van één of andere target, hoor ik dat mijn werkdagen vaak ook kunnen klinken als komische cartoons. En dan ben ik dankbaar om onderdeel te zijn van de chaos, de verdrietige werkelijkheden, de felle discussies die soms nodig zijn om muren af te breken, en het lachen met collega’s om wat we allemaal meemaken. Nu vier jaar werkzaam als reclasseringswerker bij het Leger des Heils neem ik, wie het lezen wilt, graag mee in deze bijzondere belevingswereld. Weer eens wat anders dan een formeel geanalyseerd advies aan een rechtbank, ook fijn!
Iedere maand delen onze columnisten uit de reclassering wat zij meemaken in een zelfgeschreven column. Ze nemen je mee in hun dagelijkse werkzaamheden en schrijven op een eerlijke en creatieve manier over wat hen bezighoudt. Op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Volg ons dan op LinkedIn!
