Henk is 62 jaar, houdt van gamen en van film kijken. Hij krijgt hulp van het Leger des Heils, omdat hij een spierziekte heeft. “Oorspronkelijk ben ik verpleegkundige, ik werkte in de zwakzinnigenzorg. Ik schrik nog weleens wakker: ai, verslapen, nu kom ik te laat! Dat zit er nog helemaal in.”
De bank in zijn woonkamer verklapt precies waar Henk meestal zit. Het leer is net zo versleten als de ledematen van zijn eigenaar. Tegenover de bank staat een grote tv, kriskras door de kamer liggen stapels films en games. Henk heeft de PlayStation 1, 2, 3 en 4 – alle vier staan ze verspreid door de woonkamer, sommige verbonden aan een oud tv’tje. Aan de muur hangt een poster met de tekst ‘Fear can hold you prisoner. Hope can set you free.’ “Uit de film The Shawshank Redemption”, licht Henk toe, “over de ontsnapping uit een gevangenis.”
Hulp in de huishouding
Het Leger des Heils bezoekt hem al vijf jaar, vertelt Henk. “Daar ben ik heel blij mee, want dan wordt er tenminste gepraat. In m’n eentje ga ik niet praten, dan denken ze ook: die man is getikt.” Henk heeft geen sociale contacten en hij lijdt aan een progressieve spierziekte waarvoor hij zich niet wil laten behandelen, vertelt wijkverpleegkundige Marjolein. Twee keer per week laat hij zich wassen, douchen wil ‘ie niet.
“Wat ze verder doen? Zorgen dat ik een beetje leef. Ze helpen met wassen en schoonmaken. Ik heb er niet zo’n goede discipline in, en het lukt vanwege m’n ziekte ook gewoon niet. Omdat ik niet stevig op m’n benen sta, moet ik er een dag voor uittrekken als ik hier de boel wil vegen.”
‘Ik leef van dag tot dag, tot de dood erop volgt’
“Mijn benen worden steeds slechter. Ik word daar niet down van, nee. Dat heeft geen zin. Ik leef gewoon van dag tot dag, tot de dood erop volgt.” Hoe hij de komende tijd voor zich ziet? “Ik weet het niet. Misschien krijg ik morgen een hartaanval, dan ben ik dood. Of ik sukkel nog een paar jaar voort. Deze week heb ik mijn donorformulieren ingevuld. Als ik doodga, hebben ze toch nog een beetje plezier van mij.”
